Sneeuw

Het regende zachtjes vanmorgen. De opklaringen waren echter al in zicht. De weersvoorspelling was hetzelfde als gisteren: regen. Gisteren hebben we maar een paar druppels gehad. Het beloofde dus een mooie dag te worden, heerlijk.
Helaas toch weer slecht nieuws uit de camper naast ons. Gisterenavond nog alles up and running, nu weer helemaal geen stroom. Dat betekent dus dat niets het doet: geen koelkast, geen licht, geen water en geen kachel. Toos heeft weer gebeld met de verhuurder. Ze moeten de accu 24 uur aan de oplader bij een bedrijf achterlaten. Heel sneu. Zo gaat er echt een dag verloren van deze trip. Dat al naast de ellende die er al was. Met 3gr C zonder kachel is geen pretje!
Marja en ik gingen naar het Huerquehue National Park voor een wandeling, de 3 meren route. Na een half uur over een asfaltweg gereden hebben gaat het onverhard verder. De gravel weg is eigenlijk beter dan de asfaltweg met zijn velen gaten. Het is een ware slalom om de gaten te ontwijken. Je vergeet bijna dat je ook nog tegenliggers kan tegenkomen.
De wandeling ging wat op en neer langs het Lago Tinquilco op een smal modderig paadje.  Na een kort stuk over een redelijk open en vlak gedeelte ging het weer omhoog. Ook hier was het soms erg modderig. Na de prachige waterval hebben we zitten lunchen met uitzicht op de Villaricca vulkaan. Nou ja, dat had gekund. Het wolkendek belemmerde het zicht op de vulkaan. Het wit van de voet van de vulkaan ging over in de licht grijze wolken. 
Om 14.00 besloot Marja om om te keren. Zij wilde haar knieën sparen voor de zware tocht van morgen. Ik ben eerst nog naar de volgende waterval gelopen. Deze was misschien nog wel mooier dan de eerste. Ik besloot om nog tot half drie door naar boven te gaan. Om half drie begon het ook zachtjes te regenen. Inmiddels liep ik op sneeuw. Ik wilde omkeren toen een jonge man en vrouw glijdend met veel lol naar beneden kwamen. Ik vroeg hoe ver het nog was en of het mooi was. Het was nog een half uur naar het eerste meer en het was zeker de moeite waard. De man kwam  superlatieven te kort om het te beschrijven. ' Als je nu al zo ver bent, moet je zeker nog even doorlopen'. Nog heel even in een tweestrijd, Marja was immers al naar beneden gegaan en ik wil er ook weer niet te lang laten wachten. Dan maar in een versnelling hoger. Ik rende omhoog, de pas over en zag het prachtige meer, deels nog open, deels bevroren en met sneeuw bedekt. Het pad ging over een mooi gammel met sneeuw bedekt bruggetje en slingerde verder langs het meer. Op een gegeven moment kwam ik op een splitsing: de Laguna El Toro op 100m en het Lago Verde op 500m. Ik besloot om eerst maar de dichtstbijzijnde te proberen. Die Laguna lag er ook schitterend bij. Er liepen sporen over het bevroren deel. Daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Ik heb maar eens een selfie gemaakt. Dat heb ik immers vorig jaar van de Chinezen geleerd. Inmiddels was de regen al in sneeuw veranderd. Het geheel werd hier nog fantastischer door. Dus toch ook maar naar het meer op 500m. Op dat stuk zat nog een klimmetje, zodat ik dus behoorlijk buiten adem bij dit Lago Verde aankwam. En ja, dit was schitterend!
Ik heb  even genoten van dit adembenemende uitzicht, een paar foto's gemaakt, stukje gefilmd en wat energie getankt d.m.v. een heerlijk stukje chocolade. Ik vond een stevige bamboe stengel om mijn evenwicht te bewaren voor de afdaling. En zo gleed en rende ik naar beneden. Nog even werd ik opgehouden door een stelletje dat vroeg hoe ver het nog was en of het de moeite waard was om nog verder te lopen. Zij vond het namelijk lastig in de sneeuw. Ik kwam superlatieven te kort om haar over te halen om door te gaan.
Marja was uiteraard al lang beneden. Zij heeft toch 1,5 uur moeten wachten. De tijd vliegt hier. Terug in Pucon eerst nog maar nagevraagd of de beklimming van de vulkaan nog wel door kan gaan. Het heeft hier immers de gehele middag geregend of gesneeuwd. En ja, de weersvoorspelling voor morgen is uitstekend! Dus heb ik ski's gehuurd en ben ik klaar voor morgen.