Witte rook

Om kwart voor 6 ging de wekker. Ik ben altijd wel vroeg op, maar voor de zekerheid dan maar. De lucht was inderdaad strak blauw!
We waren om 7 uur bij Terra Volcano. We maakten kennis met de 2 gidsen Diego en Christian en onze mede klimmer Louis. Louis is een Braziliaan. Het werd hem  kwalijk genomen dat Chili niet nar de WK voetbal gaat. Chili had immers gisterenavond met 3-0 van Brazilië verloren, het ws de schuld van de Braziliaan.
Er stond een grote rugzak voor ons klaar. De rugzak was al gepakt met wat extra warme kleding, een slee, pickel, stijgijzers, helm en een gasmasker. Daar deden we onze persoonlijke dingen zoals water, broodjes en chocolade bij. Alles bij elkaar was het een kilo of 10. Om kwart over 7 vertrokken we naar de vulkaan. Het was een half uur rijden. Er stond wat wind beneden aan de voet van de vulkaan en de vulkaan zelf had een hoed op, ofwel er hing een wolk over de vulkaan. De hoed kwam tot halverwege. De verwachting was dat de hoed in de loop van de dag wel zou verdwijnen. 
We wilden met de stoeltjeslift naar 1800m gaan en zouden dan de laatste 1000m klimmen. Er waren echter een paar tegenvallers. De lift deed het niet omdat er te veel wind stond en de auto stond nu op de winterparkeerplaats. De zomerparkeerplaats was door de sneeuw niet bereikbaar. We moesten nu starten op 1200m hoogte ipv 1800m, dus 600hm extra klimmen.
Om 8 uur vertrokken we gepakt en gezakt aan de klim. We zagen enkele groepen al voor ons uit gaan. Onze groep van 5 kwam tussen 2 groepen van een man of 10 in. Ik denk dat we toch met een man of 50 op de vulkaan aan het klimmen waren.  In de verse sneeuw is het goed om een groep voor je te hebben. Het loopt wat makkelijker in de aangestampte sneeuw. Het eerste stuk liepen we door een brede geul. De wind nam toe naarmate we hoger kamen. Eenmaal boven de geul uit liepen we in een storm. De helling werd steiler zodat we zigzaggend omhoog moesten lopen. De heftige wind trok mijn rugzak met de ski's erop gebonden bijna van mijn rug af. De windstoten bracht ons geregeld uit balans. De helling werd steiler en soms was de verse sneeuw weggewaaid waardoor het behoorlijk glad werd. Nadat we de stijgijzers om hadden gebonden liepen we rustig door naar boven.
Op 1800m hoogte stond het lifthuisje van de stoeltjeslift. Het was behoorlijk ingesneeuwd. Zelfs de kabel lag onder de sneeuw.  Op de stoeltjes zat een dikke laag ijs . Zoiets heb ik in 45 jaar wintersport nog nooit gezien. We konden er nog net bij zodat we wat beschutting hadden tegen de wind. Dit was een mooie plaats om een broodje te eten. Vanaf hier was het immers nog 1000m klimmen. De storm hield aan en de vulkaan had nog steeds een hoed op. We konden ons niet voorstellen dat we de top zouden halen. Marja had er genoeg van. Ze had de voorstelling van Senne (de Nederlandse vrouw  bij Terra Vulcano) om in een T-shirtje naar boven te lopen te veel in haar hoofd. Het afzien in de ijzige krachtige wind vond zij meer voor een expeditie naar de Mount Everest. Na de lunch liep zij met Christian naar beneden.
Diego, Louis en ik gingen verder omhoog. Na een half uur bereikten we een ander lifthuis. Dit was het enige wat nog over is van het skigebied wat door de eruptie van 1971 is verwoest. Het skigebied van nu is iets verplaatst en telt 4 stoeltjesliften en 1 sleeplift. De liften zien er erg oud uit. Waarschijnlijk is er na de jaren 70 niets meer aan vernieuwd.  De laatste eruptie van de Villaricca vulkaan was begin 2015. Heel Pucon is destijds geëvacueerd, maar het dorp is toen gespaard gebleven. 
 Iets beschut door de helling konden we nog hoger komen. We zagen groepen voor ons keren. Dat moesten wij ook. Op ongeveer 2200m  kwamen we uit de geul en werd de storm nog krachtiger. De hoed zat ook nog op de vulkaan. Helaas dus geen top vandaag.
Stijgijzers uit, ski's onder en een geweldige afdaling. De sneeuw was door de harde wind wel verschillend, soms hard, soms ijzig, maar het overgrote deel heerlijke diepsneeuw. En, alleen op de piste, nou ja berg dan, het was geen piste.
Om 15.00 uur waren we weer in Pucon. Het was daar heerlijk warm  weer. Op het strandje lagen we met 21gr C heerlijk in de zon met uitzicht op de vulkaan. De hoed was nu wel af, maar er kwam een dikke witte rookpluim uit de vulkaan. Het was te gevaarlijk geweest om op de rand van de vulkaan te komen. Vanaf hier beneden zag het er zo vredig uit, maar boven was het vandaag echt hoog Alpine terrein.  De ijsblokjes die op het strandje nog in mijn waterfles zaten herinnerde mij daaraan.
In mijn email vond ik de bevestiging van de reservering van de  Hua hum boot. We kunnen morgen dus de mooiere route naar Sant Martin des Andes nemen.  De camper van Toos en Paul is ook gemaakt. Volgens de garage waren het uiteindelijk vuile zekeringen. Ja, wie poetst deze niet?