Kora

Er was ons verteld dat de trein om 7.30 uur in Lanzhou arriveren. Om 5.30 uur ging het grote licht in de trein al aan. Enkele minuten later kwam de conductrice, maakte de slapende wakker en kregen we ons treinkaartje weer terug. Ik zal dat even uitleggen: je koopt een treinkaartje. Vervolgens ga je het station in waarbij je je kaartje en je paspoort moet tonen. Dan krijg je nog een bagagescan. Minder uitgebreid dan op het vliegveld, maar toch. Dan loop je naar de wachtruimte. Ongeveer een half uur voordat de trein vertrekt mag je naar het perron. Hier moet je wederom je paspoort en kaartje tonen. De trein staat dan al klaar en je kan direct naar binnen. Je kan alleen naar binnen in de wagon waar je voor hebt gereserveerd. Bij iedere wagon staat een conducteur aan wie je uiteraard wederom je kaartje moet laten zien. Als de trein rijdt (stipt op tijd overigens), komt de conducteur langs en ruil je je kaartje om voor een plastic kaartje. Voordat je moet uitstappen ruil je dan weer je kaartje om. Je hebt dan je kaartje nog eenmaal nodig om  het station te kunnen verlaten. Zwartrijden is hier dus echt wel lastig.

Terug naar de ochtend. We kregen ons kaartje dus terug. Het werd ons ook duidelijk dat we al om 6.20 uur in Lanzhou zouden zijn. Dus maar gelijk uit bed. Dat was maar goed ook, want om 6.00 uur moesten de coupés leeg gemaakt worden en moest iedereen met bagage op het toch al smalle gangetje staan. Het personeel moest hier tussendoor om de bedden in de coupés af te ruimen. Dat vergt veel lenigheid om tussen de mensen en koffers in het volgepropte gangetje te bewegen. Je begrijpt dan waarom iedereen hier aan Tai Chi doet.

Lanzhou schijnt een vieze stad te zijn met ongeveer 3 miljoen inwoners. We reden dan ook direct met de bus de stad uit richting Xiahe. Onderweg zagen we hoe steden uit de grond werden gestampt door het bouwen van torenhoge flats. Uiteraard staan ze bijna allemaal leeg. Er wonen veel moslims in die streek. Zo worden er ook tientallen moskeeën gebouwd. Waarschijnlijk worden deze ook niet gebruikt. China is dus voorbereid voor een verdere trek naar de stad. Ze verwachten dat nog 10% van het platte land naar steden zal verhuizen, dat is toch zo’n 130 miljoen!

Na een busreis van nog eens 5 uur bereikte we Xiahe in de provincie Amdo, dat eeuwenlang deel uitmaakte van Tibet. Xiahe is naar Chinese begrippen een dorp met slechts 100.000 inwoners. We bezoeken Xiahe voor het beroemde Labrang klooster. Het Labrang klooster is het grootste Tibetaanse klooster buiten Lhasa, de Tibetaanse hoofdstad. Er zitten 1400 monniken in het klooster. Maar ook de lokale bevolking is een bezienswaardigheid op zich. Veel mensen lopen hier traditioneel gekleed en de getekende gezichten zijn echt anders dan de Chinezen die we hiervoor hebben gezien. Velen lopen de Kora, een ronde om het klooster van 3 km vol met 1174 gebedsmolens.