Canyons

Vrijdag 26 april 2024
Akureyri – Egilsstaðir (526 km) 

Om half acht verlieten we Akureyri. We namen deze keer de 7 km lange tunnel. Met de zware bewolking zouden we toch niet veel zien als we over de bergpas zouden gaan. Aan de andere kant van de tunnel was het zicht iets beter. We reden in 1 keer door via Húsavík naar Ásbyrgi. Die weg kende we nog van vorig jaar en 2011. Na Ásbyrgi was het nieuw voor ons. De zware lage bewolking was inmiddels vervangen door iets hogere donkere wolken met enkele opklaringen. Zo scheen de zon zo nu en dan tussen de sneeuwbuien door. We volgden de Arctic Coast Road verder. De 53 km lange weg van Kópasker naar Raufarhöfn was goed te rijden. Natuurlijk zaten er kuilen en lagen er stenen op de weg, maar die waren redelijk te ontwijken. Bij Raufarhöfn bekeken we de Arctic Henge. De Arctic Henge zijn op elkaar gestapelde stenen. Elk van de 72 stenen representeert een dwerg die volgens de mythe de seizoenen van de wereld vertegenwoordigen. Het ziet er mystiek uit, al weten we dat dit project pas in 1996 is gestart om toeristen te trekken. 

Vanaf de Arctic Henge reden we naar de Stuðlagil Canyon. Iets ten zuiden van Raufarhöfn sloegen we links af. Daar kwamen we weer op een onverharde weg. De weg kronkelde mooi naar boven. We konden echt van het landschap genieten. Ineens doken er in de weg twee geulen op. Over de gehele breedte van de weg liepen twee diepe brede geulen. Ik reed te hard om iets te kunnen doen. Met twee enorme klappen kwamen we over de geulen heen. Amper van de schrik bekomen doken er nieuwe geulen op. Dit keer waren het er drie. En de laatste was enorm. De laatste klap was dan ook enorm. Maar we waren er over. Toen we de schrik te boven waren keken we of de banden het gehouden hadden. Gelukkig wel. We stonden echt in de middle of nowhere. Achteraf waren we blij dat we het niet hadden zien aankomen. Ik denk niet dat we er anders overheen hadden durven rijden. We waren wel bang voor de rest van de weg. Zouden er nog meer canyons in de weg zitten?We waren dit keer blij dat we linksaf weer een asfalt weg opdraaiden. Vanaf Þórshöfn ging het weer onverhard verder. Gelukkig hebben we geen canyons in de weg meer gehad. We konden zo door naar de echte canyon, de Stuðlagil Canyon. We reden daar de brug over en konden onverhard nog een stuk doorrijden naar het tweede parkeerterrein. Vandaar was het nog zo’n 2,5 km lopen naar de basalt kolommen in de canyon. Hoewel we de gehele dag nog geen mens en slechts enkele auto’s gezien hadden was het hier relatief druk. We waren zeker 5 auto’s tegen gekomen op dit kleine stukje en er stonden er een stuk of 10 geparkeerd.
De canyon was prachtig. Zo nu en dan kwam de zon erdoor. Dat gaf wat ander licht en schaduwen. Het was echt genieten. Terug bij de auto besloten we ook nog naar het makkelijker te bereiken panorama platform te rijden. De view hiervandaan viel tegen ten opzichte van de wandeling beneden.
Vanaf de Stuðlagil Canyon was het nog een uur rijden naar het guesthouse in Egilsstaðir waar we een overnachting hebben geboekt.