Service

Nick heeft ons naar Schiphol gebracht. Om 11 uur waren we op het afgesproken punt. Best vroeg, het vliegtuig zou om 14.40 uur vertrekken naar Tokio. We hadden met Toos, Paul, Renee en Harry afgesproken. We waren vroeg voor de gezelligheid, en om iets te regelen voor onze bagage. In Tokio zouden we namelijk slechts 1 uur en 50 minuten hebben om over te stappen op onze vlucht naar Sapporo. Harry en Renee waren 3 weken geleden al langs Schiphol gereden om te vragen hoe dat werkt. Omdat we aparte tickets hebben wordt de bagage niet in Tokio doorgezet naar de volgende vlucht. We moeten dus de bagage zelf ophalen, door de douane en weer bij de volgende vlucht inchecken. De oplossing was: bij inchecken je bagage met priority inchecken, zodat deze als eerste uit het vliegtuig komt.
De KLM wilde daar vandaag niet meer aan meewerken. Ze mochten geen priority labels op de bagage plakken voor Economic reizigers. Dit beleid zou vorige week gewijzigd zijn. We konden praten als brugman, om managers vragen en naar de servicedesk stappen, zonder resultaat.
Na de formaliteiten op Schiphol en een snelle lunch waren we keurig op tijd bij de on-boarding van onze vlucht. Helaas miste we nog wel wat, er was nog geen vliegtuig!
Er werd een uur vertraging gemeld. Waar we bang voor waren, gebeurde dus echt.
De vlucht zelf verliep soepel. Geen turbulentie en genoeg films om de tijd te dooien. Maar dat uur vertraging was op Schiphol al verder opgelopen.
De koffers kwamen in Tokio overigens bijzonder snel van de band. Maar het mocht niet baten. Onze connectie was al vertrokken.
De volgende vlucht naar Sapporo gaat pas om 18.00 uur, over ruim 7 uur...

De Japanners zijn echter wel service gericht. Als alternatief werd een andere vlucht aangeboden vanaf Haneda, een ander vliegveld in Tokio. In een uur reden we met de bus daarheen en werden begeleid tot aan de beveiligings- check. Om 13.00 uur stegen we op.
Wilfred stond ons op Sapporo al op te wachten. Hij was vanuit Hanoi naar Tokio gekomen en had de vlucht van 10.20 uur wel gehaald. Inmiddels had hij de campers ingecheckt. Er stond een busje klaar waarin we in 20 minuten bij de camperverhuurder waren.
Na wat heerlijk Japans eten en een bezoek aan de Coop reden we nog 50 km richting Furano. We staan hier nu op een  parkeerplaats. Niet heel mooi, maar het is toch al lang donker.