Gesloten

El Calafate - Cerro Castillo 

Na de 2 geweldige afgelopen dagen moest het vandaag wel minder zijn. En dat was ook zo. Het werd een sombere dag. De zon scheen vanmorgen vroeg nog wel even, maar het betrok al voordat we El Calafate goed en wel hadden verlaten. De weg liet duidelijk zien hoe leeg het Patogonische landschap is. We zagen gras en struiken, geen mensen, geen huizen, slechts een enkele guanaco, een paar condors, wat hazen en 5 flamingo's.
Tot nu toe hadden we geluk gehad met de grenzen. We zijn gewaarschuwd dat het passeren van een grens soms uren of zelfs een gehele dag kan duren. Bij de vorige 3 keer dat we de grens passeerden kostten ons dat hooguit een uur. Nu lukte het helemaal niet. 
We waren voorbereid op meer drukte bij de grens. Immers was het relatief druk in het toeristische El Calafate en is ook Torres del Paines een hoogtepunt in iedere Patagonië reis. Er was slechts 1 douanier en een paar schilders bij de grens. Hij vertelde dat de grens gesloten was omdat het kantoor geschilderd moest worden. We moesten omrijden over Rio Turbio. Dat kostte ons meer dan 3 uur. En wat nog erger was, voor Rio Turbio ligt een vieze mijnplaats Julia Dafour. Overal slingerde er plastic rond en zagen we andere troep liggen. Dit hebben we de gehele reis zo niet gezien.
De andere grensovergang gaf ook deze keer geen probleem. Helaas hebben we het Parque Nacional Torres del Paines niet gehaald, Om half 8 vonden we een mooi plekje langs de kant van de slechte weg naar het park, iets voorbij Cerro Castillo.