Moon Hill

Het Karstgebergte is heel goed met de fiets te verkennen. We hebben onder leiding van een zenuwachtige, maar ook wel grappige kleine Chinese gids een tocht van ruim 50km gemaakt. Het bleek toch niet echt vlak te zijn. Er waren tal van kleine klimmetjes op de route. Het hoogtepunt was de Moon Hill. De Moon Hill is een gat in de heuvel, je raadt het al, in de vorm van een (halve) maan. Vanaf beneden is het gat niet spectaculair. Je kan hier echter de heuvel oplopen met 800 treden. Van bovenaf heb je een fantastisch uitzicht op de Karst landschap. De gids is een zeer klein mannetje. Dat zijn hele familie klein is bleek toen we bij hem gingen lunchen. De krukjes waren lager dan kniehoogte. Het eten was overigens heerlijk.

De lichtshow in de avond viel wat tegen. Misschien waren de verwachtingen te hoog. De show is namelijk samengesteld door dezelfde man die de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing heeft verzorgd. We hadden dus spektakel verwacht. Het decor was wel zeer groot en mooi. De Karst bergen waren verlicht en op het meer voor de bergen werd met vlotten gevaren en gezongen. Er doen 600 acteurs/figuranten mee op een gigantisch podium. Het is zo groots zoals dat alleen maar in China kan. Maar de grootte heeft ook zijn nadelen. Het meeste gebeurde zo ver weg dat je het amper kon zien. Sommige dingen waren ook slecht verlicht. Het lijkt mij dat dat veel beter had gekund. De voorstelling bestond uit 7 hoofdstukken en duurde in totaal 70 minuten. Per hoofdstuk duurde het minutenlang voordat alle figuren op waren. De beperkte bewegingen die ze vervolgens maakten ging niet helemaal gelijk. Daarna wandelde of voer men weer weg en kwamen de volgende weer op. Logistiek zal het best knap zijn, maar het was voor de toeschouwer erg traag. Kortom, de grootte was indrukwekkend, maar de uitvoering viel tegen. Toch blij dat we het gezien hebben. Dat vonden overigens meer mensen. Er kunnen 2000 mensen op de tribune. Het schijnt altijd uitverkocht te zijn en er zijn al 4000 voorstellingen geweest.

Om de chaos en drukte van de Weststreet te ontlopen hebben we een adres voor een loungebar in Tripadviser gevonden. Vanaf het hotel was het zo ie zo al de andere kant op. En het was een behoorlijk stuk lopen. Het werd rustiger en rustiger. We vonden de bar nog wel. We keken naar binnen. Het leek wel een huiskamer waar een paar vrienden wat muziek zaten te maken. We besloten het toch te proberen. We hadden immers trek in een biertje. De man op de trom bleek ook voor de bediening te zorgen. We hebben een paar heerlijke biertjes besteld. Naast de 4 man die aan het spelen waren was het erg rustig in de bar. Er zat een Chinese achter een laptop een oorlogsfilm te kijken. Er zaten 2 backpackers op een bank. De 1 las een boek, de ander was druk met zijn smartphone. Een jonge vrouw keek en luisterde aandachtig. We vermoedden dat zij een vriendin was van de zanger. Aan de tafel bij de jonge vrouw zaten nog 2 mannen. De wat oudere man bleek een wat gefrustreerde leraar Engels uit Londen te zijn. Tussen de muziek door nam hij het podium om een aantal gedichten voor te dragen. Er kwam nog een stel binnen dat aan de bar plaatsnam. Aan de man werd iets gevraagd wat ik miste. Er werd nog wel gevraagd of hij er ook bij ging zingen. We waren even bang dat we ook wat moesten opvoeren. Maar de barman noemde iedereen bij zijn voornaam. Dat lukte bij ons dus nog niet. De 2e man aan de tafel bij de jonge vrouw vertelde een zeer lang verhaal over zijn avonturen in Caïro. Het duurde erg lang en ik verloor de aandacht. Het vervolg zou overigens volgende week pas komen.