Teddy

Hoewel de straten hier schoon zijn kunnen we geen vuilnisbakken op Hokkaido vinden. Het is steeds weer lastig je vuilnis ergens te lozen. Vanmorgen heeft Harry een vuilcontainer gevonden. Helaas was dat met de achterkant van de camper. Een behoorlijke deuk herinnert daar aan. Het is gelukkig nog niet nodig om de camper weer in te ruilen.
We stonden om 7.30 uur klaar bij het kantoortje voor de boottocht. Het was prachtig weer, we hadden er zin in. Er was keuze tussen een tocht van 1,5 uur en één van 3,5 uur. De lange tocht ging niet meer in oktober en de korte tocht werd ingekort tot 40 minuten, het water was te onstuimig. Ik denk dat ze de beslissing gisteren gemaakt hebben. Toen stormde het en waren er enorme golven. Vandaag was de zee echter vlak. Er stond geen zuchtje wind, de hemel was strak blauw en de temperatuur steeg gestaag. Niet echt onstuimig dus. Volgens de dame achter de balie gaf de ingekorte boottocht alleen zicht op een waterval. We hoefden niet te rekenen op walvissen en beren. We hebben er maar van afgezien.
Het alternatief was een wandeling naar de waterval. Het zou immers een spectaculaire waterval zijn. We startten echter met een korte maar steile klim naar een rots in Utoro. Het was een leuk uitzicht op het stadje. De vissersboten kwamen vol beladen terug in de haven.
De Furepe falls viel tegen. Er stond weinig water. We konden de kraan niet vinden. Misschien stellen we wel te hoge eisen aan watervallen sinds de grootse watervallen in IJsland en de Victoria Falls. (Zie: https://ekpictures.reislogger.nl/zuidelijk-afrika-2015/watervallen.169947)
Na een bakkie koffie in het zonnetje vonden we nog een boswandeling van 4 km. Het was een relaxte wandeling in een herfst gekleurd bos met uitzicht op de Mount Rausu, de hoogste berg van Shiretoko.
We reden verder het Shiretoko National Park in. Onderweg zagen we wat mensen langs de kant staan met grote foto en video camera’s. Er bleek een jonge beer in de rivier te zitten. De beer was heerlijk aan het spelen met een pas gevangen zalm. Het was een schitterend tafereel, tot nu toe het hoogtepunt van de reis.
Na een kwartier reden we door tot het Shiretoko Gogo Field House. Daar wilden we de 5 meren trail lopen. Helaas was deze trail in onderhoud en dus gesloten. We konden nog wel de korte route lopen waar we toch nog 2 meren konden zien. Eerst moesten we een beren diploma halen. De spoedcursus ‘Wat te doen als je een beer tegenkomt’ duurde 10 minuten. We waren alle 7 geslaagd en gingen vol zelfvertrouwen het bos in. Het was een mooie wandeling. Een confrontatie met een beer bleef uit.
We reden nog een stuk door naar het oosten, richting het einde van de wereld (Shiretoko betekent in de Ainu taal ‘einde van de wereld’). De onverharde weg ging door tot de Kamuiwakka Hot Falls. Deze waterval is niet zo bijzonder om te zien maar wel bijzonder om te voelen. Het is een waterval van warm water. Niet warm genoeg voor een lekkere douche, maar toch.
De weg stopt na de waterval. Verder kan je alleen te voet, of per boot (maar die ging dus niet). Het gebied is eigenlijk alleen van de bruine beren.
Terug op de geasfalteerde weg reden we de Shiretoko Pass op. Hiervandaan hadden we een prachtig uitzicht op het omstreden eiland Kunashiri. Dit Russische eiland ligt slechts 24 km van Rausu. Na de 2e Wereldoorlog is dat oorspronkelijk Japanse eiland bij Rusland gevoegd. Japan maakt hier nog steeds aanspraak op.
In Shibetsu wilden we nu ook wel een zalm eten. De beer had ons lekker gemaakt. Er was echter geen zalm te vinden in deze zalm stad. Toch hebben we wederom heerlijk gegeten.
Het laatste nieuws over de tyfoon is dat deze na Tokio meer oostelijk zal afbuigen. Hagibis gaat dus niet meer over Sapporo, maar zal Hokkaido nog wel raken...