Vesterålen

Zondag 4 juni 2023 
Abisko – Maurnes 
Het is hier boven de poolcirkel nu 24 uur per dag licht. De zon gaat voorlopig niet onder. Dat wil overigens niet zeggen dat je de zon ook te zien krijgt. Sinds dat we op de Noordkaap waren (29 mei) hebben we de zon niet meer gezien.|
Terug in Abisko wandelden we de oranje route van 2 uur door het Abisko National Park. Ook hier waren de bospaadjes modderig. Over de moerassige stukken lagen weer planken. We passeerden een leuk meertje en kwamen uiteindelijk op een rots met uitzicht op de rivier uit.

Na een meditatie momentje liepen we langs de rivier door het bos terug. Net toen het saai begon te worden stroomde de rivier een niet zo diepe maar wel mooi klam in. Het was dezelfde Abiskojåkka’s canyon die we gisteren hadden bezocht, alleen nu meet stroomopwaarts.
Toen we Abisko verlieten begon het te regenen. En dat doet het nu nog. We hebben toch een stop gemaakt op de prachtige route tussen de besneeuwde bergen en deels bevroren meren van de E10 terug naar Noorwegen. Tot Bjervik reden we dezelfde weg terug. Daarna reden we richting de Vesterålen. Helaas kwam de mooie route door de regen en lage bewolking niet goed tot zijn recht.

Maandag 5 juni 2023
Maurnes – Bleik
Het regende, het stormde en het was koud. We hadden geen haast om deze mooi plek aan zee te verlaten. Hard doorrijden omdat het slecht weer is heeft geen zin. De Vesterålen en Lofoten waren eigenlijk het hoofddoel van deze reis. Als we doorrijden naar het mooie weer zijn we morgen in zuid Noorwegen. Vanaf donderdag lijkt het weer beter te worden. Effe doorbijten dus.
We gunden ons dan ook de tijd om de rechter koplamp te laten repareren. Die was al een tijdje kapot, maar de tijd voor vervanging hadden we nog niet genomen. Vorig jaar in Spanje had de linker koplamp het al begeven. Welke lamp zal er volgend jaar aan de beurt zijn?

We reden door tot Andenes en parkeerden de camper vlak voor de vuurtoren. Het was even droog, we liepen dus gelijk naar de vuurtoren. De zee was ruig. En de vele rotsen en eilandjes zorgde met de harde storm voor prachtige fonteinen van opspattend water. Binnen 10 minuten waren we weer in de camper. Net op tijd voor de volgende bui. Tijdens onze lunch, nog steeds bij de vuurtoren, zagen we mensen de vuurtoren ingaan. We besloten dat ook maar te doen. Dan zijn we in ieder geval niet helemaal voor niets naar Andenes gereden en hebben we met het naar boven klimmen van de trappen gelijk nog wat beweging. Daar kregen we geen spijt van. Eenmaal boven klaarde de lucht vanuit de noordkant snel op en stonden we nog zelfs even in de zon. Het uitzicht was geweldig!
Andenes ligt helemaal in het noorden van de Vesterålen. Een ideale plek om de middernachtzon gade te slaan. De opklaring duurde echter maar 10 minuten. Daarna begon het weer hard te regenen. Weer geen middernachtzon dus. We overnachtten een paar km verderop net voorbij Bleik aan een meertje beschermd tegen de harde wind.

Dinsdag 6 juni 2023
Bleik- Høydal
De radar voorspelde een hele regendag hier boven op de Vesterålen. Zuidwestelijker op het eiland Langøya zou het wel enkele uren droog zijn. Die kant dan maar op.
We reden vanaf Bleik over de westelijke kustweg naar het zuiden. Bij een uitzichtplaats was het even droog. We maakten een zeer korte wandeling naar een grot die vroeger als kerk gebruik werkt. Je kon er zelfs trouwen. Het was prachtig daar. Zelfs op het toilet!

We kwamen het eiland Langøya op bij Sortland. Vanuit Sortland zijn er eigenlijk 3 wegen op het eiland. Noordelijk zou het al snel gaan regenen. We kozen voor de zuidwestelijke weg richting Bø. Deze weg was echt heel erg mooi. Meren, rivieren, fjorden, bergen, bossen, verdwaalde keien en rode, gele, blauwe en witte Noorse huizen zorgden voor onvergetelijke uitzichten. Zelfs met dit bewolkte weer. Als kers op de slagroomtaart zagen we een eland. En nog één! Ipv te zoeken naar een wandelingetje zochten we nu naar elanden. De tour veranderde in een ware gamedrive. Uiteindelijk hebben we 4 elanden gezien. We hadden de smaak te pakken en namen ook de weg naar het noordelijke Stø. Verwend als wij waren viel deze weg tegen. Landschappelijk was die veel minder mooi en we kwamen ook geen eland meer tegen.

“De eland (Alces alces) is de grootste nog levende hertensoort: het mannetje kan wel 3 meter lang en 2 meter hoog worden. Zijn gewei weegt zo’n 20 kilo. Het is de enige nog levende soort uit het geslacht Alces. De Alces alces wordt in Noord-Amerika Moose genoemd en in Europa als Elk aangeduid. Het woord elk is, net als het Zweedse woord älg (uitgesproken als ‘elj’), ontleend aan het Latijnse alces.”

Woensdag 7 juni 2023
Høydal – Langvassbukta 
We werden vanmorgen uitgezwaaid door een visarend die op een kei aan de waterkant zat. Behalve een paar schapen hebben we verder geen wild meer gespot.

We reden naar Stokmarknes en bezochten het Hurtigrutemuseet. Het stond vooraf niet op ons lijstje, maar het was daar droog en warm. Het museum over de Hurtigruten was ook best interessant. De Hurtigruten was van levensbelang voor de kustplaatsen in Noorwegen. Aanvankelijk vervoerde deze Coastal Express naast passagiers van alles voor de bevolking aan de kust. Tegenwoordig bestaan de passagiers voornamelijk uit toeristen. Zowel in deze reis als in onze reis door zuid Noorwegen in 2013 zagen we de Hurtigruten, die van Bergen naar Kirkenes vaart, regelmatig in een fjord of haven.
We rondden via Melbu het eiland Hadseløya en gingen bij Stokmarknes over de bruggen terug naar het eiland Langøya. Op Langøya namen we de westelijke kleinere weg terug naar Sortland. Het was een mooie route, die in de zon meer tot zijn recht had gekomen. Bij Sortland verlieten we Langøya over de hoge brug op weg naar de Lofoten.